ماه شعبان براى رسیدن انسان به سوى خدا یکى از ماههاى سال است و براى آن جایگاه بزرگ و پر فضیلتى در احادیث و روایات اسلامى از سوى پیشوایان دینى بیان شده است. زیرا شخصیتهاى بزرگ و ارزشمندی که از ستارگان آسمان ولایت و امامت به شمار می‌آیند در ماه شعبان دیده به جهان گشوده‌اند .
سوم شعبان ولادت با سعادت حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) می باشد. ما شیعیان معتقدیم که معصومین (علیهم السلام) و اولیای الهی خصوصاً امام حسین (علیه السلام) دارای مقام شفاعت هستند به همین جهت در زیارتنامه هاى حسینى مکرر از خداوند به وسیله آن حضرت تقاضاى شفاعت مى کنیم. در سجده اى که در پایان زیارت عاشوراى حسینى انجام مى شود بعد از حمد و ستایش خداوند، خدا را به سبب تحمّل مصیبت آن حضرت شکر مى گوییم ، سپس عرضه مى داریم :
«أَللّهُمَّ ارْزُقْنی شَفاعَهَ الْحُسَیْنِ یَومَ الْوُرُود ; خدایا شفاعت حسین را روز ورود در صحنه محشر به من روزى کن »و به دنبال آن مى افزاییم:
« وَثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْق عِنْدَکَ مَعَ الْحُسَیْنِ وَأَصْحابِ الْحُسَیْن الَّذینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَیْنِ(علیه السلام) ; خداوند گام هاى مرا از روى صدق نزد خودت ، با حسین و یارانش ثابت بدار همان یارانى که خون خود را تقدیم او کردند .»
چهارم شعبان ولادت حضرت عباس (علیه السلام) است که موقعیت و نقش ایشان در سپاه امام حسین (علیه السلام) فوق العاده بود. مأموریتهاى سنگین، مانند مهلت خواستن براى شب عاشورا، آب آوردن، پرچم دارى و امثال آن به عهده حضرت گذارده شده بود و در آن لحظه آخر که حضرت عباس (علیه السلام) اجازه میدان خواست، امام حسین (علیه السلام) فرمود: تو پرچم دار من هستى «أنت صاحب لوائى » و تا موقعى که پرچم برافراشته بود دل لشکر و اهل بیت امام حسین (علیه السلام) گرم بود.
وفای او نسبت به اهل بیت(علیهم‌السلام) به غایت زیاد و در خور تحسین است. در وفا همین بس که باقر شریف قریشی(نویسنده عرب زبان معاصر)، در کتاب «حیاه الامام حسین بن علی(علیه السلام)» می‌نویسد: در تاریخ انسانیت، در گذشته و امروز، برادری و اخوتی صادق‌تر و فراگیر‌تر و با وفا‌تر از برادری حضرت اباالفضل(علیه السلام) نسبت به برادر بزرگوارش امام حسین(علیه السلام) نمی‌توان یافت که به راستی همه ارزشهای انسانی و نمونه‌های بزرگواری را در بر داشت.
پنجم شعبان ولادت حضرت زین العابدین (علیه السلام) می باشد که وقتی نام امام سجاد (علیه السلام) را می‌بریم، شخصیت عزیزی در ذهن همه‌ی ما طلوع می‌کند که در اوج ادب، تواضع، فروتنی، بردباری، حسن خلق و محبت است؛ به گونه‌ای که دشمنان را هم تحت تأثیر قرار می‌دهد. در ماجرای واقعه حَرّه، امام سجاد (علیه السلام) چتر حمایتشان را حتی روی سر دشمنان خود قرار دادند و آنان را محروم نکردند؛ مخصوصاً آنچه نقل شده از زیبایی‌های رفتاری حضرت با مسکینان و مستمندان، در کنار این فعالیت‌های علمی، سیاسی، معنوی و تربیت شاگردان، برنامه‌ای که با غلامان داشتند از همه مشهورتر است. حضرت آنها را به رسم آن روز می‌خریدند و خانه حضرت تبدیل شده بود به مرکز تربیت این غلامان که از گروه‌ها و نژادهای مختلف بودند. حضرت این کار را به یک فرآیند تربیتی تبدیل کرده بودند.
یاد امام سجاد (علیه السلام)، بزرگی، عظمت، شکوه و احساس فوق‌العاده آسمانی و ملکوتی و عرشی را در دل انسان زنده می‌کند. ایشان یک آیه بسیار بزرگ و جذّاب و یک نشانه درخشان پیش روی همه‌ی بشریت است که به شیعه اختصاص ندارد؛ بلکه برای همه‌ی انسان‌ها است. انوار جان‌فزای این امام بزرگ و عزیز درخشیده، همچنان می‌تابد که یک نمونه آن رساله حقوق است که حقش به این آسانی ادا نمی‌شود. خیلی زمان می برد تا این رساله نورانی و به‌خصوص صحیفه مبارکه سجادیه شناخته شود. صحیفه تفسیر عرشی و ترجمه ملکوتی قرآن کریم است. آفاق عرفان قرآن، توحید قرآن کریم، ادب قرآن، اخلاق قرآن و بسیاری از زیبایی‌ها و لطایف قرآن کریم را می‌توانید با صحیفه بشناسید.
