خمینی، آخرین تجلّی ذوالفقار بود؛ مردی که با ابروانش خیبرهای زمان را در هم می شکست؛ مردی که با لب هایش سماع می کرد؛ مردی که ظهور کرد تا غیبت را باور کنیم؛ مردی که سلمان فارسی را به همه زبان ها ترجمه کرد، مردی که با اباذر برادر بود؛ مردی که با باران های موسمی نیایش، پایان خشکسالی بود؛ مردی که در بازارها، تجلّی می فروخت و به خیابان ها، پرچم هدیه می داد؛ مردی که کشاورزی آخرت را رونق داد؛ مردی که ما را به اوایل آخرالزمان رسانید.
میراث دار همه انبیاء
«نوحی» بود که در موج خیز فتنه و توفان سهمگین حوادث، سکان سفینه امت را به کف با کفایت خود گرفت و خلق را به ساحل شکوه و عظمت فرود آورد؛ «خلیلی» که با تبر عزم و اراده استوار خویش، بت های جاهلیت جدید را در هم شکست؛ «کلیمی» که درماندگان قید بردگی و ذلّت را به ارض موعود و کرامت رسانید؛ مسیحایی که با انفاس حیات بخش خویش جان در کالبد مردگان دمید؛ و وارث شایسته محمّد صلی الله علیه و آله وسلم که در جهان صلای عدل و آزادی سرداد و جهانیان را به صراط مستقیم رشد و هدایت فرا خواند و دوزخیان زمین و مستضعفان زمان را به بهشت آزادی و رهایی نوید داد.
بهترین الگو
«امام، نصایحشان را فقط در قالب گفتار بیان نمی کردند؛ بلکه رفتار و عمل ایشان مهم ترین الگو برای ما بود. ایشان حتی خطاها و اشتباهات ما را هم زبانی تذکر نمی دادند؛ بلکه عموما نارضایتی خود را با عمل ابراز می داشتند که این برای ما مؤثرتر بود»
ساده زیستی امام خمینی رحمه الله
دیمتری یازوف آخرین وزیر دفاع شوروی سابق در کتاب خود درباره ساده زیستی امام رحمه الله چنین آورده است:
«… من می توانم تصور کنم که «شواردنادزه»، وزیر امور خارجه شوروی سابق، تا چه اندازه متعجب شد وقتی امام خمینی را در یک اتاق کوچک به مساحت بیست متر مربع دید. در خانه امام خمینی، صندلی دومی برای همراه عالی رتبه وزیر خارجه اتحاد جماهیر شوروی پیدا نمی شود و او مجبور می شود بر زمین بنشیند. او بسیار تعجب می کند وقتی می بیند از او با یک فنجان چای و دو حبه قند پذیرایی می کنند. امام خمینی از معنویتی عالی برخوردار بود و در هیچ یک از بانک های سویس حساب بانکی نداشت. آیت اللّه خمینی اولین کسی بود که فهرست دارایی ناچیزش را به دادگاه عالی کشور ارائه داد و فرزندش بعد از رحلت او، طی نامه ای که در روزنامه ها چاپ شد، از مقامات دادگاه خواست که مطابق قانون اساسی از دارایی های امام خمینی ارزیابی به عمل آید. به زودی مشخص شد که امام خمینی فقط تعدادی کتاب و یک عینک و یک قیچی و تسبیح و قالیچه نمازش را از خود باقی گذاشته است. این همه دارایی آیت اللّهی بود که رهبری کشوری را به عهده داشت که از بزرگ ترین منابع نفت و گاز برخوردار است و بر قلوب صدها میلیون انسان حکومت می کرد».
وصال یار، فراق یاران
خرداد سال ۱۳۶۸ به نیمه نزدیک می شد که مردم خبر ناگوار بیماری امامشان را شنیدند. از آن روز در مسجدها و تکیه ها و در هر کوی و برزن، صدای نیایش آنان جاری بود. اگرچه تقدیر خداوند، امری دیگر بود: «یا اَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ اِرْجِعی اِلی رَبِّکِ، راضِیَهً مَرضِیهً» شنبه ۱۳ خرداد، ساعت ۲۰:۲۲ بعدازظهر، کوچ ابدی آن پیر فرزانه آغاز شد. امام با آرامش و طمأنینه ملکوتی، در حالی که لب هایش به ذکر حق مترنم بود، رهسپار دیار یار شد. در رحلت او گویی که زلزله ای عظیم رخ داده باشد، بغض ها ترکید و سرتاسر ایران و کانون هایی که در جهان با نام و پیام خمینی آشنا بودند یک پارچه گریستند.
حقیقت همیشه زنده
او جلوه ای از جلوه های «کوثر» بود و کوثر ولایت همیشه در زمین و زمانه ها جاری است و حکایت آن عبدصالح خدا هم چنان باقی است.
گر کسی هست که فریاد کند بودن را
همه از همّت آن رند خداجو باشد
«سلامٌ علیه یوم وُلِدَ و یوم یَمُوتُ و یومَ یُبِعَثُ حَیّا.»
سوره مریم،آیه۱۵
